آقا شریف مظهر استقامت و شرافت/مردی که از میهن دفاع کرد و بی دفاع ماند

به گزارش ندای هیرمند؛ محرومیت یکی از مشکلات و معضلات جدا نشدنی در استان سیستان و بلوچستان است، این معضل سالهاست که با زندگانی مردم این استان آمیخته شده است تا زندگی را سخت و ادامه حیات را مشکلتر کند.
اما محرومیت در شمال استان بیش از پیش دیده می شود، در سال های اخیر مشکلات سیستان به گونه ای رشد کرده است که نیمی از مردم در صدد مهاجرت و یک سوم آن نیز توان محیا کردن وسایل اولیه زندگی را ندارند.
در روستاهای شهرستان هیرمند فقر به حداکثر رسیده است، بسیاری از خانواده ها حتی از نعمت برق و آب محروم هستند و یا در گرمای طاقت فرسای تابستان توان خرید کولر و یا حتی پنکه را ندارند.
این خانواده ها که اکثراً کشاورز و دامدار بوده اند، با پدید آمدن خشکسالی شغل خود را از دست داده اند و اکنون با یارانه ناچیز دولت زندگی می چرخانند، یارانه ای که نه تنها نمی تواند کفاف مخارج زندگی را بدهد بلکه توان سیر کردن شکم خانواده های چند نفره را هم ندارد.
با این حال آقا شریف که خود می گوید در جنگ با عراق شرکت داشته است اکنون در وضعیت بد زندگی قرار دارد، او اندک رضایتی از وضعیتش دارد و می گوید: همین که زنده ام خدا را شکر می کنم.
 
 
 

 
وی افزود: پرونده ی جبهه ام در کردستان مانده است، من یکی از رزمندگان در دفاع مقدس بوده ام و چندین بار به بدنم ترکش اصابت کرده است و مورد حمله شیمیایی قرار گرفته ام.
شریف همچنین تصریح کرد: یخچال، کولر ، حمام و سرویس بهداشتی از جمله نیاز های اولیه زندگی است که خانواده ی ما از آن بی بهره مانده اند.
حیاط خانه شان بزرگ بود؛ اما اتاق های کوچک و گرم آقا شریف گرم، و دلگیر، آنها از یک پنکه زمینی استفاده می کردند و بساط چایی خوردنشان را هنوز جمع مکرده بوند.
همسر آقا شریف حمام خانه را نشانم می دهد و می گوید:  با سطل و کاسه مجبوریم استحمام کنیم، از دوش آب گرم و سرد خبری نیست، تنها پولی که بدست می آوریم یارانه دولتی است.
 
 
 

 
پاهای شریف به قدری باد کرده است که گویا در آستانه فلج شدن قرار دارد، او می گوید اثرات حمله شیمیایی است که بر روی او تاثیر گذاشته، شریف مرد شریفی بود که لکنت زبانش ، شیرینی گفتارش را دوچندان کرده بود.
با این حال تنها خواسته آنان از زندگی یک کولر و یخچال است تا بتوانند، در قرن 21 همانند همه ی مردم دنیا زندگی کنند، شریف و همسرش با توجه به وضعیت زندگیشان هنوز در قرن نوزدهم زندگی می کردند.
 
 
 

 
 
انتهای پیام/